Oko cyklonu w klasie - życiowa katastrofa

Jakie jest nasze odczucie gdy znajdujemy się w oku cyklonu...

Podobno jest tam największy spokój i cisza.


Tak, być może to odczucie dotyczy tylko zjawiska przyrodniczego, pogodowego... Ale w przypadku trwania w matni pomiędzy ludźmi, odczucie jest zgoła inne. To trochę tak, jakbyśmy znaleźli się całkiem nadzy na ruchliwej i tłocznej ulicy. Wydaje nam się, że oczy wszystkich są skierowane właśnie na nas. I że jesteśmy odmienni - po prostu inni niż cała reszta, skrajnie nieprzystosowani - dziwni.

Z takim dziwnym uczuciem przychodzi się zmierzyć i nam dorosłym, gdy zaczynamy być negowani, wskazywani palcem - wyśmiewani. Ale też dziecku w klasie, skazanemu na odrzucenia, odpychanemu przez dawne koleżanki i kolegów. No i wtedy szybko zalewa nas fala oszczerstw, jak jakieś pomyje, jak ekskrementy - sztucznie do życia powołana mieszanina nieprzychylności, odrzucenia, fałszywych oskarżeń i naprędce skonstruowanych paszkwili...
Czasem wypowiadane, czasem tylko gestem czy spojrzeniem przekazywane nastawienia... nastroje... 

Odrzucenie boli, uczy tylko unikania a nie radzenia sobie z nim. Oby to była jedyna grupa takich osób, byśmy nie szukali też potwierdzeń na tak niemiłe przyjęcia i powitania. Aby nie blokowały, nie zniechęcały. Bo młodzi ludzie myślą tylko o jednym. O tym by zniknąć, rozpłynąć się, stać się przezroczystym - nie ściągać spojrzeń, nie wyróżniać się i nie narażać...

W samotności rozgrywa się często ten dramat, ludzka katastrofa. A jeśli nie wyciągniemy dłoni z pomocą i wsparciem - będzie krucho. Bo sytuacja taka może trwać i niszczyć, rozwijać się - zabijać i wykańczać emocjonalnie... 
A tego, nie chce i nie chciałby przeżywać nikt z nas...

Mamy gdzieś w głowie, w zamkniętej szufladce takie wspomnienia, jeśli nie dotyczą one bezpośrednio nas - to na pewno pamiętamy ich ofiarę. Przywołuję was do godności, do godnego zachowania - bo mienicie się ludźmi... 

Bądźmy dla innych opoką, wsparciem. Tak łatwo zamienić się w bestię, właśnie wśród ludzi!!!