Przybrana rodzina

 Jakie skojarzenie nasuwa się nam gdy myślimy "przybrana rodzina"... czy każdemy z nas to samo, czy też myślimy i mówimy językiem urzędników, pomocy społecznej czy mediów... może bliższy jest żargon sądowy. A czy coś osobistego, naszego, nasze wybory obecne są właśnie w tych skojarzeniach - nasze braki, potrzeby, wreszcie - nasze wybory???

Czy ktoś mówiąc o "przybranej rodzinie" pomyśli o przyjaciołach. O tym do kogo idziemy, przed kim się otwieramy, co z takiego kontaktu i obecności bliskich nam ludzi, sprawdzonych w wielu sytuacjach - czerpiemy???

Tak widzę czasem przyjaciół. Gdy nie mam czegoś w domu, brakuje mi relacji, bliskości czy w ogóle dobrego kontaktu, gdy czuję się nierozumiana czy odtrącona... myślę wtedy: idę do przyjaciela, do jego domu, poczuć się ważna i potrzebna. Być prawdziwie obdarowana, ukochana i przytulona... Wysłuchana.

Mnóstwo z nas nieszczególnie przepada za swoim domem, czasem - jakimś jednym "domownikiem", wielu coś z tym roi, rekompensuje sobie ten brak. Oddaje się choćby fantazji, marzeniom. Porusza wyobraźnię, buduje cele... Stawia sobie ambitne wymagania, albo też w opozycji - buduje inną, równoległą a pozytywną relację. Zaspokaja głód, brak, deficyt, nad jakim nie jest w stanie przejść do porządku. Podlewa swoje życie dobrym słowem, ciepłem relacji, uśmiechem, cierpliwym rozumieniem... czasem ofiarowanym ot tak, po prostu, mimo natłoku zajęć.

Przybrana rodzina, przyjaciel to też szczerość na jaką nie stać innych. To opowiedzenie się za prawdą, która nawet gdy boli, przygniata, to ma - zawiera w sobie, poduszkę bezpieczeństwa, oparcie, amortyzację.

Jak to robimy? Jak znajdujemy czy rozpoznajemy te wskaźniki, pewnie nikt nie wie, nie wskaże reguły czy dowodu, ale powie - tak jest i tak musi być. 

To życie uczy i pokazuje, co jest ważne. Wielokrotnie wyrywa nas z marazmu, ze zobojętnienia. Nadaje sens naszej drodze.

I pokazuje, że istotnym i ważnym jest mieć swego towarzysza doli i niedoli. Zawsze. 

Przyjaźń i przyjaciel - znaczy często wszystko!

.