Damy jej tylko jedną szansę

Strasznie trudno dogadać się z młodymi, pewnie dlatego, że człowiek nie jest wcale słuchany. Mały i duży, i ja - i osoba w której imieniu proszę o pomoc, zrozumienie i wsparcie, wrażliwość, otwartość. Odczytuję to nie jako niezrozumienie, ale czystą niechęć. Nie ja, nie my. Nie nasz problem. Obronę... ale i siłę grupy.

Klasa to jest jednak hermetyczny twór, żadna osoba nie pamięta już jakie trudności ją spotkały. Lepiej przez to szybko i zwycięsko przejść i zapomnieć, jak było, zwłaszcza gdy było trudno. Znaleźć życzliwego. A jeśli będzie to grupa, to zaszyć się w niej jak w kocu, tracąc miano i tożsamość.

Młodzi bronią się przed dawaniem drugiej osobie cienia szansy. 

Mowy już nie ma by nakłonić ich do wytrwałości, do poświęcenia, do ofiarowania czegoś z siebie. Nie przekonuje żaden argument, ani to, że jest was więcej, że grupa daje siłę, także tę złą. Można to powtarzać, wiele mówić, ale nie trafia. 

Coraz ciężej bowiem trafić dzieciom/ludziom do serca. Do umysłu. Do źródła.

Jak coś denerwuje, budzi niecierpliwość, to jest to "do odrzucenia". Już teraz i natychmiast, bez potrzeby wnikania w treść i w tę trudność. A zwłaszcza, w drugiego człowieka i to, co jest u niego najbardziej mocnym przeżyciem. Boli, w każdej chwili boli. Są takie momenty, że nawet żyć się nie chce, bo tylko połyka się łzy... Całe życie w szkole wydaje się wiecznością, takie 6-7 godzin lekcji i puste, zimne w emocje przerwy... a przecież to dopiero 11-12 lat na karku. Do kilku prześladowców dołączają następni. Grupa rośnie. Czują się mocni... 

Przestaje być miło. Kończy się słabiutka, eteryczna i krucha nadzieja. 

Każdy ma pretensje, i każdy życzenia, którym nikt nie może sprostać. 

Kto pomoże?... Każdy się zasłania niemocą i brakiem cierpliwości i sił, chęci. Pada tylko "nie ja". Kto doda jej wiary, kto polubi, kto pierwszy pokaże, że potrafi? Patrzę, szukam wzrokiem chętnych. 

Nie widzę...