empatia... czyli #Gdy czuję

A oto tło i kontekst.
Wiążący się mocno z samotnością i drogą ironii, krzyku - emocji, płaczu - łez czy uśmiechu... Współodczuwanie... To element naszej natury, której nie zaprezentujesz i nie odkryjesz przed innymi "ot tak". Na już, szybciutko. 
Ale są tacy, co życie opowiedzą Ci w tramwaju, w kolejce czy w dworcowej poczekalni, w skrócie... w 10 minut. 

Najważniejsze zdarzenia, obrazy tragedii, odczucia i przeżycia: ilość trosk i liczne porzucenia, utraty, umierające miłości, odchodzenie człowieka... Zwolnienia z pracy, użalanie się nad uzależnionym, a kochanym wciąż człowiekiem... Pomiędzy nimi - jakiś taniec, uczta i ślub. 

To, że znów wylezie na wierzch i… wybuchnie, eksploduje, porwie i uniesie nas to "coś". Trudniejsze i przykre...
Emocje... Żal, ból, radość i gorycz, towarzyszące wspomnieniom, codziennie, w każdej chwili. I człowiek, który słucha, nie ocenia i nie wypytuje ciągnąc za język. Który jest... 
Zbyt wysoko, przesunie o kilka kroków – gdy za daleko, przybliży niebo...

Takie właściwości ma nie każdy, tylko ten co warto móić o nim z dużej litery. Człowiek - dla innych... 

Ludzie lgną do niego, jak do światła, mamy takich - nielicznych wśród nas....

  

Potęga empatii, miłości i bliskości. 
Empatia w wykonaniu żywego dobra - realnego, czującego i nie narzucającego bo ciepłego w dotyku i w sercu... albo tylko: "wystarczająco dobrego człowieka". Warto z nim zasiąść do współodczuwania.

Człowiek bez innych ludzi niewiele znaczy. 

A czuje się strasznie, bo mu czegoś i kogoś brak...

Bo czy jest ci dobrze, czy też nie - gdy ktoś obgaduje cię czy oczernia, kłamie, niestety ty, pozostajesz bezsilny. Bez pomocy... Znów przeżywasz to sam.

Z czasem - zamykasz się w sobie, bo nie możesz tego pomieścić. 

I jak tu oczekiwać przysłowiowej sprawiedliwości ze strony całego świata, jakiegoś rodzaju troski czy miłości, skąd nić sympatii... 

Nie spodziewaj się wiele. 

Przytul się do człowieka utkanego ze światła.