Dnia każdego... zniknięcia

DNIA KAŻDEGO... ZNIKNIĘCIA

Zabłękitniało dziwnie niebo i stało się ciut mniej jasne

Nieco przygasłe już, oddzielone grubą linią od wczesnego brzasku

Bez zbytniego blasku

Puste, bez wielkiego 
wybuchu Wszelkiego 
i Złego    

Oddalone już od moich złych myśli

Bez nadziei na cud ocalenia, bez dźwięku

Bez żadnego ludzkiego lęku, i bez jęku

Krwi spływającej z chmur

Wpada, zapada się powoli

W najgłębszą z granatowych toni

I kto pomyślał przede mną inaczej

że tak znika za horyzontem moje słońce

powoli

Jakby zamknąć ktoś próbował w słoju

całe życie gasnące, zimne, woskowe... 

I odchodzące - wbrew woli

Jutro lekko wyjdzie z ciemności, o czym nie wie, 

aby żyć do woli

w bezmiarze błękitu znów tkwić

Dla nas, choć - bez nas

powoli

Odchodząc - patrzy długo i smutnie

Na naszą moc i niemoc

Na wysiłku owoc

Zniknie jak w zamieci, wśród milionów gwiazd

Coraz chłodniej, 

znów ono cicho tonie

zanurza się - choć rozpaczliwie nie chce

Walczy z losem 

oszukane, samotne okrutnie, bo wieczne

26.01.2014