OKRUCH LODU

Złej myśli cierń, 

odłamuje mnie kawałek po kawałku

Rzuca cień 

na zatopioną w sercu zimną drzazgę

Jak kolec z kruchej gałęzi, jakiś feler  

Głęboko skaleczone, w nim - tkwi oścień

Co rozłamuje brutalnie i zabiera tlen

Tak moich chmur przybliża się kres

Milionem ciepłych i mokrych łez

Próbuję to ogarnąć

Oderwanie od rzeczywistości

Zatopienie się w inności

Bez pochlebstw, bez zobowiązań

Wymaga stałej, wielkiej czujności

Na coś, na wszystkość

Na wskroś

Traw szum, bujność

Wiotkość wspomnień

Iluzja

Nie padać, i nie popaść w bezmiar

W bezsens i bezczas

Bez szans...

W szarość, w myśli prostość

Skręcających w prawość i w lewość

Nie dość

Odłamek mnie ukłuł, ciut

Utkwił we mnie okruch

Moich odejść chęć - znów... 

26.01.2014