SIEDZIELIŚMY KIEDYŚ

SIEDZIELIŚMY  KIEDYŚ

Siedzieliśmy...

Nie mogąc już patrzeć 

Na siebie, na samych nas

Odgrodzeni zwątpienia obszarem

Bezludnym

Obwiniając niejednego, siebie obwiniając też

Za ten nasz zły czas

Za rzeczy tej stan

Milcząc, przesuwaliśmy mury

Tak na pamięć, na wskroś

Robiąc sobie tyle krzywd, tym samym

Mając już siebie nawzajem, dość

Przekładaliśmy w kalendarzach kartki niedbale

Oddalając od siebie pustkę i ogrom cierpienia

A dziś, już drżeć mi niezręcznie

zbyt banalne duszy są drżenia

jak zgasł pożar w tych jałowych przestrzeniach

Gdzie już stygnie mój głaz, zamiast serca...

Suchy jest ląd, pomocy jakieś pajęcze nici

Wazelina pocieszenia

Próbka uśmiechów, taniej słodyczy

Mniej zwątpienia

Więcej ze sobą zimnego milczenia

13.12.2013