WODA W WINO...

Kiedyś dobry Bóg

Wiele mógł

Odchylił się od stołu,

Matka mu kazali

Popatrzył - nowożeńcy

Struchlali, stali - wobec gości 

On, w ciemności

Oni - bez wina

w poczuciu winy, w małżeńskiej samotności

Nie chciał się podnieść,

Ani gniewem unieść, ani powiek

Jak człowiek, Bóg-człowiek, 

człowiekowi-człowiek

Pomógł

Wodę w wino przemienił

Ludzi zadziwił, święto odmienił

I te twarze...

Rozdziawione, smutne, skulone

Ramionami otulone, 

Święte w momencie święta

A to wesele było,

Cud życia, pierwszy cud,

Dla człowieka - wigilia cudu

A On w tym cudzie, wobec ludu

 (Pasierbiec 14.11.2014 r.)